درک اعتیاد به بنزودیازپین و گزینه های درمان توانبخشی

بنزودیازپین ها دسته ای از داروها هستند که عمدتاً در درمان اختلالات اضطرابی ، بی خوابی ، تشنج ، بی قراری، اسپاسم عضلانی و سندرم ترک الکل (و سایر موارد) استفاده می شوند . بنزودیازپین ها اثربخشی انتقال دهنده عصبی گاما آمینوبوتیریک اسید (GABA) را در مغز و سیستم عصبی مرکزی (CNS) افزایش می دهند و به آنها خاصیت آرام بخش، خواب آور، ضد تشنج، ضد اضطراب و شل کننده عضلانی می دهند. با این حال، اثرات بنزودیازپین‌ها، به‌ویژه در دوزهای بالاتر، می‌تواند شامل تظاهرات یک «بالا» سرخوشی باشد که در کنار اثرات آرام‌بخش اغلب لذت‌بخش‌شان ، می‌تواند بنزودیازپین‌ها را مورد توجه مصرف‌کنندگان تفریحی مواد مسموم‌کننده قرار دهد.

بنزودیازپین ها به طور تصادفی در دهه 1950 کشف شدند، اما هنگامی که خواص آنها آشکار شد به عنوان “آرام بخش های جزئی” به بازار عرضه شدند، که به عنوان جایگزین ایمن تر برای داروهای کلاس باربیتورات ها در نظر گرفته شد (که مشخص شده بود، خطرات متعددی از جمله احتمال اعتیاد را به همراه دارد . و خطر مصرف بیش از حد کشنده ). با این حال، همانطور که بنزودیازپین‌های مختلف تولید و به بازار عرضه شدند، خطرات مرتبط با آن‌ها پدیدار شد: اگرچه هنوز از باربیتورات‌ها ایمن‌تر و کم‌مشکل‌تر تلقی می‌شوند، اما اکنون شناخته شده‌اند که بنزودیازپین‌ها نیز عادت‌ساز هستند و خطر مصرف بیش از حد را نیز به همراه دارند.

زمانی که بنزودیازپین ها به صورت پزشکی ارائه می شوند

زمانی که بنزودیازپین ها به صورت پزشکی ارائه می شوند، معمولاً به شکل قرص یا کپسول برای مصرف خوراکی تجویز می شوند، اما ممکن است از طریق تزریق داخل وریدی یا عضلانی، چسب های زیر زبانی، اسپری دهانی یا مقعدی یا واژینال نیز تجویز شوند. زمانی که از قرص های بنزودیازپین برای تفریح ​​استفاده می شود و مورد سوء استفاده قرار می گیرد ، گاهی اوقات آن را آسیاب می کنند و خرخر می کنند (دم می کنند)، یا حتی در معرض خطر قابل توجهی برای مصرف کننده تزریق می شوند. این روش‌ها احتمال ابتلای کاربر به اعتیاد را تا حد زیادی افزایش می‌دهند – اگرچه باید در نظر داشت که هر فردی که از بنزودیازپین‌ها استفاده می‌کند، صرف نظر از مسیر مصرف، در معرض خطر اعتیاد و وابستگی قرار دارد.

اعتیاد یک اختلال در مراکز پاداش مغز است

اعتیاد از هر نوعی که باشد، عملاً یک اختلال در مراکز پاداش مغز است (به ویژه آنهایی که در قسمت‌هایی از مغز به نام آمیگدال و ناحیه تگمنتال شکمی یافت می‌شوند). فردی که در طول زمان درگیر یک رفتار پاداش دهنده خاص (مانند مصرف بنزودیازپین ها و تجربه اثرات آنها) می شود، ممکن است به لطف ترشح مواد شیمیایی عصبی از جمله دوپامین (مرتبط با احساس لذت و پاداش) آن رفتار را با احساسات و احساسات مثبت مرتبط کند . رفتار را تحریک می کند.

بیشتر بخوانید:  سوء استفاده نوجوانان از اکسی کدون

با گذشت زمان، سیستم پاداش با فرکانس مواجهه با رفتار مورد نظر تنظیم می‌شود و ترشح دوپامین را بیشتر و بیشتر منوط به انجام آن رفتار می‌کند و بنابراین فرد آسیب‌دیده احساس می‌کند مجبور است این رفتار را برای دستیابی به مطلوب تکرار کند. احساسات و عواطف مثبت و همچنین برای جلوگیری از احساسات منفی ناشی از کمبود دوپامین در صورت اجتناب از رفتار. هنگامی که فردی اجبار شدیدی را برای تکرار رفتار مورد نظر احساس می کند، حتی اگر ممکن است از پیامدهای منفی مختلف انجام آن آگاه باشد، این پدیده به عنوان اعتیاد شناخته می شود.

در مورد بنزودیازپین ها به طور خاص، افزایش سطح دوپامین نیز وجود دارد که مستقیماً به دلیل تأثیر داروها بر مغز ایجاد می شود، که مکانیسم ایجاد اعتیاد را با تشدید تأثیر حضور دوپامین و عدم حضور بنزودیازپین ها در هنگام مصرف تقویت می کند. و به ترتیب مصرف نمی شود.